Παγκόσμια οικονομική κυβέρνηση με βασικό πυρήνα το ΔΝΤ (Ντοκουμέντο)

Η οικονομική κρίση φαίνεται όχι αποτέλεσε την ιδανική αφορμή για να επανέλθει στο προσκήνιο το σχέδιο για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου οικονομικού διευθυντηρίου, το οποίο είχε μείνει στο συρτάρι μετά τα γεγονότα τnς 11nς Σεπτεμβρίου…Λονδίνο, Νταβός, Νέα Υόρκη, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Τόκιο…

Οι έξι αυτές πόλεις αντιστοιχούν στις οικοδέσποινες ισάριθμων συνόδων που έλαβαν χώρα ή πρόκειται να πραγματοποιηθούν μέσα στο 2009, με κοινό θέμα -ανάμεσα στα υπόλοιπα της ατζέντας τους- την εκχώρηση της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).

Ειδικότερα, πρόκειται για δύο Συνόδους του G20 (στις 2 Απριλίου στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο), την Ετήσια Διάσκεψη των διοικητών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας (τον Σεπτέμβριο στην Κωνσταντινούπολη), τη Σύνοδο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (τον Μάιο για 2η φορά στην Αθήνα μετά από 16 χρόνια), το World Economic Forum (28 Ιανουαρίου – 2 Φεβρουαρίου στο Νταβός) και τη σύγκληση της Τριμερούς Επιτροπή (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία) στις 25-26 Απριλίου στο Τόκιο.

Αν ρίξει κάποιος έστω και μια ματιά στα ανακοινωθέντα (όπου αυτά υπήρξαν) και στις πληροφορίες που διοχετεύθηκαν, έστω και «φιλτραρισμένες», στα ΜΜΕ σχετικά με τις Συνόδους αυτές, συνειδητοποιεί πως το πρώτιστο ζητούμενο του διεθνούς κεφαλαίου (τραπεζικού, χρηματιστηριακού, επενδυτικού, κερδοσκοπικού και βιομηχανικού) είναι σήμερα η κεντρική-υπερεθνική χάρα­ξη μιας κοινής οικονομικής πολιτικής στο μεγαλύτερο δυνα­τό μέρος του πλανήτη.

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, τον περασμένο Απρίλιο οι 20 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, το γνωστό «G20», ανακήρυξαν το ΔΝΤ άτυπη υπερκυβέρνηση, με τη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και άλλων χωρών που σηκώνουν σήμε­ρα τη σημαία των ελεύθερων παγκοσμιοποιημένων αγορών, αντί τής μέχρι πρόσφατα μονοκρατορίας των ΗΠΑ.

Η συμμε­τοχή αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις αδυναμίες που επέδειξε η αμερικανική Οικονομία (υπαίτιος της κρίσης), αλλά και στον ανασχεδιασμό του παγκόσμιου οικονομικού χάρτη, βάσει του οποίου η Κίνα θα είναι σε 1,5 δεκαετία η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου (το αργότερο ως το 2025, ισχυρίζονται πολλοί οικονομολόγοι – μηνιαίο οικονομικό περιοδικό Χρήμα, Μάρτιος 2008).

Αυτή η τελευταία πρόβλεψη ήταν, σύμφωνα και με τα μεγάλα διεθνή πρακτορεία, ο κυριότερος λόγος για τον οποίο το ΔΝΤ θα εκδώσει για πρώτη φορά στην ιστορία του ομόλογα για να ενισχύσει με ρευστότητα τις αναδυόμενες οικονομίες (Το Βήμα, ηλεκτρονική έκδοση, 26 Απριλίου 2009). Αυτό απαίτησε η Κίνα (άλλη πρωτοτυπία, να υπαγορεύει το Πεκίνο όρους στο ΔΝΤ!), καθώς στοχεύει στη σύσφιξη των εμπορικών και επενδυτικών σχέσεων με τις αγορές που θεωρεί ζωτικό οικονομικό της χώρο.

Η Κεντρική Ασία, η Αφρική, αλλά και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι σήμερα οι «εταίροι» που έχει βάλει στο στόχαστρο η Κίνα, ειδικά μετά την καθόλου επικερδή (βάσει των τελευταίων γεγονότων στην Οικονομία τοπο­θέτηση των κεφαλαίων της σε αμερικανι­κά ομόλογα.

Ήδη, το G20 έκανε το πρώτο ουσιαστι­κό βήμα για την καθιέρωση ενός παγκό­σμιου κοινού νομίσματος. Αυτό δεν θα είναι το δολάριο, το οποίο, με βάση όλες τις ενδείξεις, θα καταλαμβάνει εφεξής μικρότερο μερίδιο στην παγκοσμιοποιημένη αγορά – τόσο επειδή η αμερικανική Οικονομία (μετά τα τοξικά ομόλογα, τη φούσκα των στεγαστικών δανείων και τις τερά­στιες μαύρες τρύπες της τάξης των τρισεκατομμυρίων δολα­ρίων) θεωρείται αναξιόπιστη, όσο και επειδή η έκδοση τερά­στιας αξίας «πληθωριστικού» χρήματος στις ΗΠΑ θα θέσουν σε κίνδυνο το παγκόσμιο εμπόριο και τις συναλλαγές.

Έτσι, για πρώτη φορά, αποκτούν τεράστια σημασία τα λεγό­μενα «Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα», δηλαδή το λογιστικό χρήμα που εκδίδει και κατανέμει το Διεθνές Νομισματικό Τα­μείο στα μέλη του, σε περιόδους έλλειψης ρευστότητας. Και αργότερα «βλέπουμε» για ένα παγκόσμιο νόμισμα (Πρόταση Ψηφίσματος Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, 16 Απριλίου 2009)…

Παράλληλα, χώρες που λειτουργούσαν σαν «ατμομηχανές της παγκόσμιας Οικονομίας», όπως η Γερμανία, αντί να στηρίξουν τις ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετώπισαν πρόβλημα ρευστότητας στην παρούσα κρίση (καθώς δεν μπορούσαν να αποκτήσουν κεφάλαια), τις παραπέμπουν στο ΔΝΤ – αντιμε­τώπιση της οποίας θα τύγχαναν, μέχρι πρόσφατα, μόνο χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Οι κρίσιμες αποφάσεις του

Από τη Σύνοδο του G20, αλλά και τις έως τώρα ενδείξεις, προκύπτει ότι οι Ευρωπαίοι, κατά κύριο λόγο, (αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος) θα πληρώσουν τα σπασμένα των Αμερικανών, την ανάπτυξη της Κίνας και την επιβίωση της Αφρι­κής. Η παγκόσμια Οικονομία τίθεται υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ «τώρα και στο μέλλον», όπως αναφέρει το ανακοινωθέν της G20. Ένα κείμενο σε πολύ διαφορετικό ύφος από εκείνα του G7 που θυμίζει προοίμιο συνθήκης, όπως εκείνη του Bretton Woods.

Το νέο διευθυντήριο πριμοδοτήθηκε με 1,1 τρισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία, όπως τονίστηκε, θα προωθηθούν στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι, καθώς οι Τρίτες χώρες δεν έχουν πρόσβαση στον δανεισμό (εδώ είδα­με ακόμη και χώρες της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία, όπου βρίσκεται η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, να δυσκολεύονται να βρουν δανειστές για να εξυπηρετήσει τις δα­νειακές υποχρεώσεις τους, ενώ η Ελλάδα δανειζόταν τους πρώ­τους μήνες του 2009 με επιτόκια «μπανανιάς», κυρίως λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους της), θα αναγκάζονται να υπακούουν στα κελεύσματα του ΑΝΤ για να δανειστούν.

Όσο για το ποια θα είναι τα κελεύσματα αυτά… Όταν η Κομισιόν, για παράδειγμα, επιβάλλει σε ένα κράτος-μέλος της ευ­ρωζώνης να γυρίσει σε έναν εργασιακό και ασφαλιστικό με­σαίωνα, ευνόητο (και εφιαλτικό) φαντάζει το τι θα ζητήσουν ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα από τις χώρες αυτές…

Στο G20 συμφωνήθηκε ακόμη ότι, από ‘δω και πέρα, τα νο­μίσματα θα παίζουν όλο και μικρότερο ρόλο, καθώς θα ανα­δύονται τα SDR (Ειδικά Δικαιώματα Ανάληψης: Special Drawing Rights). Είναι δε χαρακτηριστικό ότι από το ανακοι­νωθέν απουσίαζε επιδεικτικά η λέξη «νομίσματα». To SDR εί­ναι παράλληλα και το εικονικό νόμισμα του ΔΝΤ, το οποίο θα είναι και το κυρίαρχο στον Καθορισμό των ψήφων της κάθε χώρας, αφού. με το χρήμα εξαγοράζεται η ψήφος!

Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ με 37.149,3 εκατ. SDR διαθέτουν το 16,79% τωνψήφων, η Ιαπωνία με 13.312,8 εκατ. SDR δια­θέτει το 6,02% των ψήφων, η Γερμανία με 13.008,2 εκατ. SDR διαθέτει το 5,88% των ψήφων και η Γαλλία (η οποία έχει ανα­δείξει μέχρι σήμερα 4 προέδρους, περισσότερους από κάθε άλλη χώρα: Pierre-Paul Schweitzer, Jacques de Larosiere, Michel Camdessus και Dominique Strauss-Kahn) με 10.738,5 εκατ. SDR διαθέτει το 4,86% των ψήφων.

Παράλληλα, όμως, οι ΗΠΑ θα τυπώνουν χρήμα χωρίς να διακυβεύεται η αξία του δολαρίου, ενώ η Κίνα, με τη σειρά της, θα συνεχίζει να στηρίζει τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ μέσω της αγοράς αμερικανικών ομολόγων.

Με αυτό τον τρόπο, το βάρος πέφτει στις πλάτες της Ευ­ρώπης. Το ευρώ θα παίξει τον ρόλο του «σκληρού» νομίσμα­τος του πλανήτη (όπως φάνηκε και από τις μειώσεις του επι­τοκίου της ΕΚΤ), πλήττοντας όμως τις εξαγωγές. Έτσι ερμη­νεύεται και η ψύχωση των Βρυξελλών αναφορικά με το Πρό­γραμμα Σταθερότητας για τη διατήρηση ισοσκελισμένων προ­ϋπολογισμών μέσα στην ύφεση, με το εμπορικό ισοζύγιο να γίνεται αρνητικό.

Το αντάλλαγμα που έλαβε η Ευρώπη για όλα αυτά είναι η κα­λύτερη εποπτεία των αγορών. Και αυτή, όμως, υπό τον αυστη­ρό έλεγχο του ΔΝΤ που, μάλιστα, αποκτά ένα νέο όργανο – το Χρηματοοικονομικό Συμβούλιο Σταθερότητας (Financial Stability Board).

Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι η πορεία προς την έξοδο από την ύφεση θα σημαίνει λιτότητα για όλους τους Ευρωπαίους και τόνωση της ζήτησης από την Κίνα, ώστε να μπορέσει σε βάθος χρόνου με τους ρυθμούς ανάπτυξης της να σύρει στον χορό και τον υπόλοιπο κόσμο.

To G20 έκλεισε τα συμπεράσματα με τον εύγλωττο τίτλο «Μία καινούργια παγκόσμια τάξη»… Οι 20 ηγέτες που συμμε­τείχαν φιλοδοξούν με 1,1 τρισεκατομμύρια δολάρια να επανα­φέρουν σε τροχιά ανάπτυξης την παγκόσμια Οικονομία από το 2010-2011, με ακόμη πιο νεοφιλελεύθερα μοντέλα και… όποι­ος αντέξει!

Τις αποφάσεις των 20 αρχηγών ανακοίνωσε μετά το τέλος της Συνόδου ο Βρετανός Πρωθυπουργός και οικοδεσπότης, Γκόρντον Μπράουν. Τα κυριότερα σημεία είναι:

Τα κεφάλαια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θα τρι­πλασιαστούν, ώστε να φτάσουν στα 750 δισ. δολάρια.

Σε αυτά θα προστεθούν άλλα 250 δισ. δολάρια, από την έκδοση ειδικών δικαιωμάτων ανάληψης (DRS).

Θα διατεθούν άλλα 250 δισ. δολάρια για την ενίσχυση του εμπορίου.

Θα ενισχυθούν με 100 δισ. δολάρια οι αναπτυξιακές τράπε­ζες, όπως η Ασιατική Τράπεζα Ανάπτυξης και η Αφρικανική,

Θα ενισχυθεί ο έλεγχος των οίκων αξιολόγησης επιχειρή­σεων και χωρών, καθώς και των hedge funds, ενώ θα ισχύ­σουν νέοι κανόνες για τις αμοιβές και τα μπόνους των golden boys σε παγκόσμιο επίπεδο, ώστε να αποτραπεί η ανάληψη υπερβολικού ρίσκου.

Δεν θα επιτραπεί η υιοθέτηση μέτρων προστατευτισμού, τουλάχιστον ως το τέλος του 2010.

Στο τέλος της Συνόδου, ο Γκόρντον Μπράουν έκανε λόγο «για μία νέα παγκόσμια τάξη που θα ανατείλει μέσα από την κρίση». Η Άγκελα Μέρκελ είπε πως πρόκειται για «έναν ιστορικό συμβιβασμό» και ο Νικολά Σαρκοζί υποοχήριξε όχι «πήγε πιο πέρα από εκεί που μπορούσαμε να φανταστούμε»…

Το σχέδιο περί παγκόσμιας κυβέρνησης

Παράλληλα με το παγκόσμιο οικονομικό διευθυντήριο που συστήνεται, παραμένουν πάντοτε στα ράφια των διαφόρων «επιτρο­πών» και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών τα σχέδια για ένα παγκόσμιο Κοινοβούλιο. Το σχέδιο αυτό δεν είναι καινούργιο. Ενώ είχε πάρει συγκεκριμένη μορφή το 2001, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου που ακολούθησαν το έβαλαν στο συρτάρι – πάντοτε, όμως, είναι έτοιμο προς ανάσυρση, εφόσον οι συνθήκες ωριμάσουν.

Χαρακτηριστικό είναι το σχετικό απόσπασμα στην Ελευ­θεροτυπία της 17ης Ιουνίου του 2001: «Όλο και πιο πολύ γίνε­ται αντιληπτό ότι ο έλεγχος και η διακυβέρνηση μιας πάγκο-ομιοποιημένης Οικονομίας, όπου η ισχύς των κρατών συνε­χώς μειώνεται, δεν μπορεί παρά να γίνει στο επίπεδο νέων υπερεθνικών θεσμών και πολιτικών, αντίστοιχων με τη διε­θνοποίηση των οικονομικών “παικτών” (των πολυεθνικών παραγωγικών και χρηματοοικονομικών εταιρειών)… Από την άλλη, το αίτημα για έναν πιο αποτελεσματικό -και παγκόσμιο- έλεγχο της αγοράς επανέρχεται ξανά και ξανά».

»Τον Μάιο, το Πανεπιστήμιο των Ηνωμένων Εθνών, που εδρεύει στην Ιαπωνία και αποτελεί την κατ’ εξοχήν ακαδημαϊ­κού επιπέδου “δεξαμενή σκέψης” του ΟΗΕ για θέματα ανά­πτυξης και διακυβέρνησης, σε έκθεση του επανέφερε το αίτη­μα για ίδρυση ενός Οικονομικού Συμβουλίου Ασφαλείας, ως οργάνου εποπτείας επί της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης και, παράλληλα, ως πλατφόρμας για τη διενέργεια πολυμερών συζητήσεων επί της διεθνούς οικονομικής πολιτικής…».

»…Θα ήταν μυωπικό να περιμένει κανείς μια κρίση ίδιου βεληνεκούς με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (όταν ιδρύθηκαν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα) για να έρθει αυτή η αλλαγή», τονίζει η έκθεση (σ.σ. να, όμως, που η ευκαιρία ήλθε με τη σημερινή κρίση την οποία προφανώς δεν ανέμεναν τότε).

Μία ακόμη προσπάθεια, πολύ πιο ουσιαστική, ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2007 από κύκλους της ευρύτερης οικονομικο-πολιτικής ελίτ. Αυτή είχε ως στόχο τον «εκδημοκρατισμό του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών» και τη δημιουργία ενός πα­γκόσμιου κοινοβουλίου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η κεντροαριστερά, διεθνώς, είδε σε πρώτη φάση με κα­λό μάτι μία τέτοια απόπειρα.

Το θέμα αυτό έχει κατ’ επανάληψη απασχολήσει και την Τρι­μερή Επιτροπή, προς την αντίθετη κατεύθυνση – την πιο… «ολι­γαρχική». Το μόνο προαποφασισμένο είναι πως η παγκόσμια βουλή αρχικά θα λειτουργεί συμβουλευτικά και, σε επόμενη φάση, θα μπορεί να νομοθετεί. Ωστόσο, το κοινοβούλιο αυτό αλλιώς το φαντάζονται καθένα από τα 3 σκέλη της Επιτροπής.

Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι είναι υπέρ μιας τέτοιας άποψης (διότι στον αντίποδα βρίσκονται όσοι προτιμούν την εμβάθυνση της Ε.Ε. προς τον σκοπό της ουσιαστικής σύγκλισης και ενο­ποίησης, παρά τις διευρύνσεις που προωθούν Αγγλία και ΗΠΑ), βλέπουν ένα διευρυμένο ευρωκοινοβούλιο [αρχικά με Ρωσία, Τουρ­κία, Ισραήλ και Μαγκρέμπ (Βορειοδυτική Αφρική: Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία) για μέλη], το οποίο σταδιακά θα δέχεται και τους υπόλοιπους. Την ευρωκεντρική αυτή άποψη αποκρούουν οι Ασιάτες, καθώς ένας συνασπισμός Κίνας, Ινδίας, Ιαπωνίας, Κορέας θα μπορεί πραγματικά να κυβερνά. Όσο για την Βόρεια Αμερική, θέτει ζήτημα πλούτου (κατά το πρότυπο της συμμετοχής στις ψήφους του ΔΝΤ).

Βέβαιο είναι πως, μόλις περάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση, το ζήτημα θα επανάλθει δριμύτερο, καθώς άλλωστε συζητιέται σε πιο γενικές γραμμές και στις συνεδριάσεις της Μπίλντερμπεργκ την τελευταία 10ετία.

Το επόμενο βήμα μετά την αποσάθρωση του κράτους-έθνους, το ποιοι θα μετέχουν στην κίνηση αυτή, τι στόχους θα έχουν και πώς θα γίνεται η ανάδειξη των μελών του παγκόσμιου κοινοβουλίου δεν μπορούν προς το παρόν να απαντηθούν.

Οι νέες παγκόσμιες διεργασίες

Το θέμα της συνεργασίας των μεγάλων Οικονομιών με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα απετέλεσε το κεντρικό ζήτημα που απασχόλησε την πρόσφατη Ετήσια Συνάντηση των μελών της Τριμερούς Επιτροπής (Annual Meeting of the Trilateral Commission), η οποία πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο στις 25-26 Απριλίου.

Εκεί, η ελίτ των τραπεζιτών, των πολιτικών και των βιομη­χάνων από τη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη την Ιαπωνία και τη Νότιο Κορέα συζήτησαν την παρασκηνιακή άσκηση της παγκό­σμιας οικονομικής πολιτικής και την καλύτερη συνεργασία του ΔΝΤ με εθνικές κυβερνήσεις. Σε πρώτη φάση, θα ζητηθεί η παρουσία τουλάχιστον ενός «εκλεκτού» -ή και δύο- του ΔΝΤ σε όλα τα υπουργικά συμβούλια των μελών του Ταμείου (κάτι που είναι πιθανό να αρνηθούν χώρες όπως λ.χ. η Βενεζουέλα). Εξίσου σημαντικό θα είναι το ετήσιο συνέδριο της Παγκό­σμιας Τράπεζας (World Bank) και του Διεθνούς Νομισματι­κού Ταμείου (International Monetary Fun) στην Κωνσταντι­νούπολη, όπου θα συζητηθεί και το θέμα αυτό.

Μία πρόγευση τού τι σημαίνει εκχώρηση της εξουσίας στο ΔΝΤ πήρε η ανθρωπότητα σε Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. (22 Φεβρουαρίου 2009) όπου το Βερολίνο, απαντώντας στις ενα­γώνιες εκκλήσεις των Ανατολικοευρωπαίων για δανεικά, τους έδειξε τον δρόμο προς το ΔΝΤ. Με αυτό τον τρόπο, δεν αδια­φόρησε απλώς μπροστά στις τυπικές υποχρεώσεις του, αλλά -χωρίς να αναλαμβάνει και το ανάλογο πολιτικό κόστος- υπέ­δειξε στις κυβερνήσεις της Λετονίας, της Ουγγαρίας, της Ιρλανδίας και άλλων χωρών, να εφαρμόσουν τα αντιλαϊκά μέτρα που ζητάει το ΔΝΤ, ως προϋπόθεση για να χορηγήσει τα δάνεια.Όπως, δηλαδή, κάνουν και τα υπόλοιπα θύματα του ΔΝΤ.

Το Πακιστάν, λ.χ,, επέβαλε το Νοέμβριο μία σειρά μέτρων, με πιο ακραίο τον διπλασιασμό σχεδόν των τιμολογίων του ηλε­κτρικού, η Λετονία επέβαλε τον Δεκέμβριο μείωση των μι­σθών των δημόσιων υπαλλήλων κατά 15% και αύξηση του ΦΠΑ, ενώ η Ουγγαρία και η Λευκορωσία που υποτίμησαν τα εθνικά τους νομίσματα κατά 22% και 25%, αντίστοιχα.

«Όλοι για την Αμερική και η Αμερική για τον εαυτό της!»

Πρώτη μίλησε για το σχέδιο «Όλοι για την Αμερική και η Αμε­ρική για τον εαυτό της» η Μόσχα. Στο Νταβός, ανώτατος σύμ­βουλος του Ρώσου Προέδρου, Ντμίτρι Μεντβέντεβ, αναφερό­μενος στο πακέτο διάσωσης της αμερικανικής Οικονομίας, είχε τονίσει (Financial Times, 29 Ιανουαρίου 2009): «Για εμάς είναι αποθαρρυντική η δήλωση του κ. Ομπάμα ότι πρόκειται να φθάσει το έλλειμμα στο 1 τρισ. δολάρια τα επόμενα χρόνια.

Για εμάς αυτό σημαίνει ότι όλη η αδιάθετη ρευστότητα του κόσμου θα κατευθυνθεί στους λογαριασμούς του αμερικανι­κού υπουργείου Οικονομικών!» Επιπλέον, κατηγόρησε την Ουάσινγκτον ότι επιστρέφει στις πολιτικές προστατευτισμού της δεκαετίας του ’30, τις οποίες κατά τ’ άλλα αποκηρύσσει.

Ο πρώην πρόεδρος του Μεξικού, Ερνέστο Σεντίγιο, από την πλευρά του κατηγόρησε επίσης τις ΗΠΑ ότι, έχοντας τη δυνα­τότητα να τυπώνουν πληθωριστικό χρήμα για να καλύπτουν τα ελλείμματα τους, εκμεταλλεύονται το ειδικό καθεστώς του δολαρίου που αποτελεί αποθεματικό νόμισμα για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Επεσήμανε, επίσης, τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν στον κόσμο από την άνοδο των επιτοκίων του δολαρίου μακροπρόθεσμα.

Kαθώς λοιπόν φαίνεται ότι, παρά τον παγκόσμιο χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης, δεν είναι κοινή η έξοδος από αυτήν, η συνεπαγόμενη όξυνση των διεθνών διακρατικών ανταγωνισμών δείχνει την «ανάγκη» (όπως την ερμηνεύουν / υπαγορεύουν οι ιθύνοντες νόες των φιλελευθεροποιημένων παγκόσμιων αγορών) για τη σύσταση ενός παγκόσμιου οικο­νομικού διευθυντηρίου.

Μία πρόγευση, πάντως, θα πάρουμε και στην Ελλάδα στο διάστημα από την επομένη των ευροεκλογών έως και το τέλος Οκτωβρίου. Αναμένεται να ληφθούν σκληρά μέτρα (όχι μόνο έκτακτα εισπρακτικά, αλλά και μακροχρόνια) σε συνταξιοδο­τικό, ασφαλιστικό και εργασιακά, ώστε ο εργαζόμενος να παραμένει στην παραγωγή μέχρι τα 67-70 του χρόνια, σε επό­μενη φάση να έχει λιγότερα δικαιώματα και κόστος – και όλα αυτά, πάντοτε στο όνομα της… «ανταγωνιστικότητας» και κατ’ επιταγήν των Βρυξελλών. ΗΝ

του Θανάση Χαντζή

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr