“Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις
την Άνοιξη να έρθει”
Πάμπλο Νερούντα
Η προϊούσα παρακμή του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που εκφράζεται ως αδυναμία του αστικού συστήματος να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες της κοινωνίας-ανθρωπότητας, οδηγεί αναπόφευκτα στη χρεοκοπία του αστικού κοινοβουλευτισμού, μέσω του οποίου το Κεφάλαιο κρατάει αιώνες τώρα δέσμια την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα στις δικές του επιλογές[1]. Η ανθρωπότητα του 21ου αιώνα βρίσκεται μπροστά στο δίλλημα καπιταλισμός με νεοφιλελευθερισμό και ‘αριστερή διαχείριση’, ή Ουμανισμός με Άμεση Δημοκρατία; Η Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανθρωπότητα ολόκληρη υφίστανται τις συνέπειες της καθολικής παρακμής του καπιταλισμού, η οποία όλο και περισσότερο παίρνει τη μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η μόνη ρεαλιστική επιλογή για έξοδο από την παρακμή του καπιταλισμού είναι η ανατροπή του και γι’ αυτό κάθε άλλη προτεινόμενη πολιτική για ένα καπιταλισμό με ‘αριστερή διαχείριση’, με ‘κοινωνικές ευαισθησίες’ και με ‘ανθρώπινο πρόσωπο’ είναι μια συνειδητή απάτη που αποσκοπεί στο να παραπλανήσει για μια ακόμα φορά τη σαστισμένη και τρομοκρατημένη κοινωνία.
Το αστικό πολιτικό σύστημα με κυρίαρχη έκφρασή του το αστικό κοινοβούλιο δομήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζει κοινωνική νομιμοποίηση στη θεμελιώδη κοινωνική αδικία της ανισότητας και στο πρωταρχικό οικονομικό έγκλημα σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας, ένα έγκλημα που σχεδιάζεται και συντελείται στο επίπεδο της παραγωγής με βάση την αποξένωση της αποφασιστικής πλειονότητας της κοινωνίας από τα μέσα παραγωγής και από τα προϊόντα της παραγωγής και συνεπώς από τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής ανισότητας είναι η διάσπαση της κοινωνίας σε έχοντες και κατέχοντες μέσα παραγωγής και σε αποξενωμένους από τα μέσα παραγωγής εργαζόμενους που αναγκάζονται να λιμοκτονούν πουλώντας, όταν και όσο το Κεφάλαιο ορίζει, την εργατική τους δύναμη.
Το αστικό κοινοβούλιο δημιουργήθηκε για να κρύψει την πραγματικότητα της βίαιης διάσπασης της κοινωνίας σε κατέχοντες και μη-κατέχοντες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους και να αμβλύνει τη βασική αντίθεση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας με πρωταρχικό σκοπό να κρύψει τον αντικοινωνικό, καταστροφικό και απάνθρωπο χαρακτήρα του Κεφαλαίου, να καλλιεργήσει δευτερεύουσες γεωγραφικές και κοινωνικές αντιθέσεις και να δημιουργήσει τεχνητές αντιθέσεις μεταξύ των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων στη βάση των οποίων θα διασπάται η εκάστοτε κοινωνία και θα διευκολύνεται η διατήρηση της εξουσίας του Κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία συνολικά. Το μέσο επίτευξης ατών των στόχων του αστικού κοινοβουλευτισμού ήταν το κομματικό σύστημα και οι εκλογές των ‘αντιπροσώπων’. Το κομματικό σύστημα ως έκφραση του ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαιοκρατών και κεφαλαιοκρατικών συσπειρώσεων διευκόλυνε τον έλεγχο του ενός ή του άλλου τμήματος του κεφαλαίου πάνω στην κρατική εξουσία, πράγμα που εκφράστηκε με τη μορφή διαφορετικών ιδεολογιών και πολιτικών προγραμμάτων. Το αποτέλεσμα της λειτουργίας του κομματικού συστήματος ήταν και παραμένει η στοίχιση της εργαζόμενης κοινωνίας πίσω από τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου, πράγμα που επιτυγχάνεται με τη στράτευση «ηγετικών» προσωπικοτήτων πρόθυμων να λειτουργήσουν ως αχυράνθρωποι και να παραπλανήσουν την κοινωνία, με την οικονομική εξάρτησή τους από το ίδιο το Κεφάλαιο και με την υποστήριξή τους από τα από το Κεφάλαιο ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με αυτή την έννοια τα κόμματα στο αστικό κοινοβούλιο δεν είναι παρά πολιτικές επιχειρήσεις με κατά κανόνα αφανείς μετόχους, που λειτουργούν με βάση τις αρχές της εξουσιαστικής πυραμίδας, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο αρχηγός και το Διοικητικό Συμβούλιο που τώρα λέγεται Κεντρική Επιτροπή και ακολουθούν οι πολιτικοί, κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματούχοι, τα επαγγελματικά κομματικά στελέχη που λειτουργούν τον κομματικό μηχανισμό και καταλήγουν στα μέλη, στους οπαδούς και στους ψηφοφόρους. Το προϊόν που ‘παράγουν’ τα κόμματα εκφράζεται σε ποσοστά επιρροής τους πάνω στο εκλογικό σώμα. Επειδή όμως αυτή η επιρροή των κομμάτων αυξομειώνεται ανάλογα με την ικανότητά τους να παραπλανούν την κοινωνία και με τη φθορά τους από την άσκηση της πολιτικής εξουσίας υπέρ του Κεφαλαίου, γι’ αυτό παρατηρείται μια διαρκής εναλλαγή των κομμάτων στην πολιτική εξουσία καθώς επίσης και μια διαρκής δημιουργία νέων και διάλυση παλιών κομμάτων που προσφέρονται να διαμεσολαβήσουν μεταξύ κοινωνίας και Κεφαλαίου, αλλά στην ουσία να παραπλανήσουν την κοινωνία για λογαριασμό του Κεφαλαίου.
Επειδή η εμπειρία των εργαζόμενων από τη λειτουργία των κομμάτων του αστικού κοινοβουλίου τους αποθάρρυνε, γι’ αυτό κατέστει αναγκαία η ίδρυση αριστερών, εργατικών, σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών ακόμα και επαναστατικών κομμάτων με τα οποία υποτίθεται ότι θα αναγκάζονταν το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα να ενδιαφερθεί περισσότερο για τα λαϊκά στρώματα, η κάποια από αυτά κατάφεραν να καλλιεργούν ακόμα και την ψευδαίσθηση πως είναι δυνατόν να ανατραπεί το αστικό σύστημα μέσω του κοινοβουλευτισμού. Το λάθος αυτής της ιδέας βρίσκεται στο γεγονός πως ακόμα και αυτά τα αριστερά λεγόμενα κόμματα αποδεχόμενα το πλαίσιο λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτισμού περιορίστηκαν στο ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ Κοινωνίας και Κεφαλαίου και κατά συνέπεια στη διεκδίκηση της εξουσίας, για λογαριασμό υποτίθεται της κοινωνίας, με την κοινωνία στο πολιτικό περιθώριο. Το αποτέλεσμα ήταν οι «αριστερές κυβερνήσεις» σε συνθήκες καπιταλισμού να μην είναι τίποτα περισσότερο από ‘αριστερές διαχειρίσεις’ του Κεφαλαίου, οι οποίες μάλιστα στις περισσότερες φορές αναλάμβαναν σε κρίσιμες περιόδους τη βρώμικη δουλειά του ντόπιου και του ηγεμονικού Κεφαλαίου σε βάρος των εργαζόμενων με συνέπεια τη φθορά κάθε αριστερής ιδέας και πολιτικής πρότασης και τη μετατροπή των ‘αριστερών’ κομμάτων σε συστημικά εργαλεία του Κεφαλαίου.
Αυτές οι εμπειρίες διαμορφώνουν σταθερά μια καινούργια πολιτική προσέγγιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας για την αντιμετώπιση της οποίας δεν φτάνει ένα ή περισσότερα ‘αριστερά’ κόμματα, ή συνασπισμός ‘αριστερών’ κομμάτων με πυραμιδική εξουσιαστική συγκρότηση που διεκδικεί την πολιτική εξουσία χωρίς να αμφισβητεί ρητά και ριζικά τον ζωτικό πυρήνα της οικονομικής ηγεμονίας του Κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνίας, που δεν είναι άλλος από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και χωρίς, φυσικά, να αντιπαραθέτει στον καπιταλισμό το πρόταγμα της οικονομικής αυτοδιαχείρισης της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας στη μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας.
Μερικοί υποστηρίζουν πως η συστημική αριστερά δεν θέτει ανοιχτά το ζήτημα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, δηλαδή της κατάργησης του καπιταλισμού, για τακτικούς λόγους και προβάλλουν ως αντεπιχείρημα τη διακήρυξή της πως ο διακηρυγμένος στρατηγικός της στόχος είναι ο ‘σοσιαλισμός’. Οι δυσκολίες κατανόησης των προθέσεων της συστημικής αριστεράς αρχίζουν όταν μπαίνει το ερώτημα του ποιού σοσιαλισμού. Οπότε κατανοεί κανείς πως όλο αυτό το πολιτικό παιχνίδι στήνεται για την παραπλάνηση της κοινωνίας που προβληματίζεται και αναζητά διέξοδο από το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Η σταδιακή συνειδητοποίηση πως ο σοσιαλισμός, ως κοινωνισμός και όχι ως κρατισμός, δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας αυτόκλητης ή κατ’ απονομή ‘αριστεράς’ με τη μορφή ενός ‘αριστερού’ εξουσιαστικού κόμματος, αλλά υπόθεση μιας αριστερής κοινωνίας που αποφασίζει μέσα από διαδικασίες αυτομόρφωσης και αυτοοργάνωσης να αυτοδιευθυνθεί πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά με όρους Άμεσης Δημοκρατίας και με στρατηγικό στόχο την Αταξική Κοινωνία. Αυτή η προοπτική, που σταδιακά αναδύεται μέσα από τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού[2], αλλά και από τους αγώνες της εργαζόμενης κοινωνίας ως ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα, αποκτά ένα σύγχρονο ουμανιστικό περιεχόμενο και δεν έχει καμιά σχέση με ότι είναι γνωστό ως ‘σοσιαλισμός του 19ου και του 20ου αιώνα’, δηλαδή ως σοσιαλδημοκρατία, τριτοτεταρτοδιεθνιστικός σοσιαλισμός ή ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’ και ‘δικτατορία του προλεταριάτου’ που ξεπεράστηκαν ιστορικά ως στηρίγματα και όχι ως ανατροπείς του καπιταλισμού.
Αυτή η ιστορική πραγματικότητα ξαναβάζει για την εργαζόμενη κοινωνία το πρόβλημα του χαρακτήρα της επερχόμενης κοινωνικής μεταβολής-επανάστασης και συνεπώς το πρόβλημα του υποκειμένου αυτής της κοινωνικής επανάστασης[3]. Το γεγονός πως η αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας δεν μπορεί να είναι έργο εξουσιαστικών πρωτοποριών και κομμάτων, αλλά της ίδιας της κοινωνίας, μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση πως κατ’ αναλογία δεν μπορεί και να προκύψει από διαδικασίες αστικού κοινοβουλευτισμού ή και ένοπλων επαναστάσεων εξουσιαστικών μειοψηφιών. Η ιστορία διδάσκει πως ο αστικός κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να είναι το όχημα εξόδου από τον καπιταλισμό, γιατί αυτός από τη φύση του είναι ταγμένος να υπηρετεί το ταξικά συμφέροντα του Κεφαλαίου και της υπηρετικής πολιτικής και κρατικής γραφειοκρατίας, γι’ αυτό και όταν δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά με επιτυχία τότε αναστέλλεται είτε με τη μορφή της εξαρτημένης μνημονιακής και ‘αντιμνημονιακής’ δημοκρατίας, είτε ως στρατιωτική δικτατορία και στις πολύ σοβαρές περιπτώσεις, που το καπιταλιστικό σύστημα απειλείται, ως κρατικοκαπιταλισμός. Η υποβάθμιση της αντίθεσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, δηλαδή μεταξύ καπιταλισμού και κοινωνίας σε αντίθεση μεταξύ Ευρώ και Δραχμής, ή μεταξύ ‘μνημονιακών’ και ‘αντιμνημονιακών’ κομμάτων δεν είναι παρά μια πολιτική αλχημεία, ένας πολιτικός κομπογιαννιτισμός, που αποπροσανατολίζει την εργαζόμενη κοινωνία από το βασικό στρατηγικό στόχο της που είναι η πλήρης άρνηση και η ανατροπή του καπιταλισμού. Γιατί αφενός μεν καπιταλισμός χωρίς μνημόνια δεν υπάρχει, και αφετέρου δε σε συνθήκες καπιταλισμού λίγη σημασία έχει αν το νόμισμα θα είναι Ευρώ, δολάριο ή Δραχμή. Στα πλαίσια αυτής της ιστορικής διεργασίας υπέρβασης του καπιταλισμού και του συμπληρώματός του, του αστικού κοινοβουλευτισμού, που συντελείται με πολλές δυσκολίες από τα κάτω, είναι ανάγκη να αρχίσουμε σταδιακά να αποδεσμευόμαστε και να αποστασιοποιούμαστε από τις απολίτικες διαδικασίες του αστικού κοινοβουλευτισμού και να δηλώνουμε την πρόθεσή μας για την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Αυτό δεν σημαίνει πως συμμετέχουμε παθητικά στις εκλογικές διαδικασίες και τρομοκρατημένοι επιλέγουμε αυτό που τα ΜΜΕ του συστήματος μας παρουσιάζουν ως σωτήρα ή ως το λιγότερο κακό, γιατί με αυτό τον τρόπο μας χειραγωγούν και με αυτή τη λογική μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση του απόλυτου παραλογισμού και της κοινωνικής καταστροφής. Και φυσικά δεν σημαίνει πως απέχουμε από τις εκλογικές διαδικασίες, γιατί η αποχή μας βολεύει το σύστημα. Αντίθετα συμμετέχουμε μαζικά, αλλά όχι για να ψηφίσουμε μικρά και τάχα άφθαρτα κόμματα που διεκδικούν να γίνουν μεγάλα στη θέση των μεγάλων για να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό σύστημα, ούτε και για να ρίξουμε το απολίτικο λευκό ή το αφοριστικό άκυρο του θυμού, γιατί αυτές οι επιλογές δεν οδηγούν πουθενά και δεν αγγίζουν το σύστημα και σε τελική ανάλυση το διευκολύνουν για να συνεχίσει να μας κυβερνά με το δικό του τρόπο και για δικό του λογαριασμό. Όποιο κόμμα διατείνεται πως είναι αριστερό δεν χρειάζεται να μπει στο αστικό κοινοβούλιο για να υπηρετήσει τάχα την κοινωνία, γιατί η σύγχρονη κοινωνία δεν χρειάζεται ‘υπηρέτες’ που τη δυναστεύουν, αλλά καθαρά μυαλά και καθαρά χέρια που ζυμώνουν κάθε στιγμή σε κάθε χώρο και σε κάθε ευκαιρία την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, τη μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη για την διαμόρφωση της αριστερής κοινωνίας, χωρίς την οποία καμιά κοινωνική απελευθέρωση δεν θα καταστεί ποτέ εφικτή. Αριστερή πολιτική λοιπόν σήμερα σημαίνει ανυστερόβουλη συμμετοχή στη διαδικασία καταπολέμησης του κοινωνικού σκοταδισμού και των εξουσιαστικών ιδεολογιών που καλλιεργεί ο καπιταλισμός με ταυτόχρονη κοινωνικοποίηση της γνώσης η διάχυση της οποίας σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας αποτελεί τον καταλύτη της αριστεροποίησής της. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι ένα κάποιο ‘αριστερό’ κόμμα, ή μια ‘αριστερή’ διαχείριση στην υπηρεσία του Κεφαλαίου, αλλά μια αριστερή κοινωνία ενάντια στο Κεφάλαιο.
Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό προτείνει τη μαζική συμμετοχή μας στις κάλπες της 17ης Ιούνη, για να δηλώσουμε πολιτικά αυτενεργοί και ανυπότακτοι και να ψηφίσουμε άκυρο με πολιτική θέση, που σημαίνει ότι ρίχνουμε στην κάλπη ένα αυτοσχέδιο ψηφοδέλτιο πάνω στο οποίο γράφουμε: ΕΛΛΑΔΑ, ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ.
Με αυτόν τον τρόπο παρεμβαίνουμε ενεργητικά στις πολιτικές διεργασίες, αρνούμαστε το καπιταλιστικό σύστημα, ακυρώνουμε θετικά το αστικό κοινοβούλιο και καταθέτουμε την πολιτική πρόταση της κοινωνίας μας για ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις πως έτσι θα αναγκάσουμε το σύστημα να παραχωρήσει στην κοινωνία το δικαίωμα της αυτοδιεύθυνσής της, είμαστε όμως βέβαιοι πως κάθε ψήφος υπέρ της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ θα λειτουργήσει ως καταλύτης απελευθερωτικού προβληματισμού στο κοινωνικό σώμα και επιταχυντής συνειδητοποίησης και διαμόρφωσης του κρίσιμου μεγέθους της πολιτικά αυτενεργής αριστερής κοινωνίας, του μοναδικού και αναντικατάστατου υποκειμένου για την οριστική, ειρηνικά-δυναμική και ριζική υπέρβαση του καπιταλισμού και την σίγουρη εγκαθίδρυση της Άμεσης Δημοκρατίας. Μόνο μια συμπαγής και αποφασισμένη αριστερή κοινωνία μπορεί να αφοπλίσει ιδεολογικά την άρχουσα τάξη, να παραλύσει τους εξουσιαστικούς-κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κεφαλαίου και να ακυρώσει όλους τους ταξικούς θεσμούς του καπιταλισμού χωρίς να ανοίξει μύτη και να ανοίξει το δρόμο της ριζικής αποκαπιταλιστικοποίησης, το μοναδικό δρόμο που οδηγεί στην Κοινωνική Ισότητα και στην Άμεση Δημοκρατία. Τα νέα Κοινωνικά Κινήματα που αναδύονται καθημερινά μέσα από τις πολιτικές διεργασίες σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο αυτή την κοινωνία προσπαθούν να διαμορφώσουν μέσα από νέους αυθεντικά κοινωνικούς θεσμούς από τα κάτω. Η μέχρι τώρα πορεία δείχνει πως αυτή η κοινωνική διεργασία ολοκληρώνεται σταδιακά στη μορφή των τοπικών, επαρχιακών, νομαρχιακών και περιφερειακών συνελεύσεων μέχρι τη στιγμή της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, η οποία και θα αλλάξει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική αρχιτεκτονική της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι το όραμα για την Άμεση Δημοκρατία, το οποίο συγκλονίζει ολόκληρο τον πλανήτη και χτίζει σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ όλων των επιμέρους κοινωνιών. Αυτή την κοινωνία φοβάται το καπιταλιστικό σύστημα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει τη διαμόρφωσή της με τη βοήθεια όλων των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών θεσμών, αλλά και με τη βοήθεια της συστημικής εξουσιαστικής αριστεράς που έχει ταυτίσει την ύπαρξή της με το αστικό κοινοβούλιο είτε ως βολεμένη αντιπολίτευση είτε ως ‘αριστερή’ διαχείριση του καπιταλισμού.
Ο αστικός κοινοβουλευτισμός ως απάτη του κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνίας και οι εκλογές ως ψευδαίσθηση των ψηφοφόρων πως αλλάζοντας τα πρόσωπα και τα κόμματα στο κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση θα καλυτερέψουν τα πράγματα έχουν οριστικά χρεοκοπήσει και χρόνος για άλλες αυταπάτες δεν υπάρχει. Γι’ αυτό ας προσέλθουμε στις κάλπες της 17ης Ιούνη όχι ως οπαδοί των ‘μνημονιακών’ και ‘αντιμνημονιακών’ κομμάτων και διαπλεκόμενων εξουσιαστικών συμμοριών, αλλά ως δύναμη ανατροπής του παρακμασμένου καπιταλισμού και δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου, του κόσμου της Άμεσης Δημοκρατίας, της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.
Κάθε μεγάλο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο μικρό βήμα, λέει η λαϊκή σοφία, γι’ αυτό ας κάνουμε όλοι όσοι κατανοούμε τώρα την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα αυτού του μεγάλου ταξιδιού προς την Αταξική Κοινωνία το πρώτο μικρό και τολμηρό βήμα και ας είμαστε βέβαιοι πως θα ακολουθήσουν πολλοί γιατί αυτό το ταξίδι η ανθρωπότητα είναι αποφασισμένη να το πραγματοποιήσει.
[1] Βλέπε σχετικά το προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και οι εκλογές ως ψευδαίσθηση και ως απάτη
[2] Βλέπε αναλυτικά , Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[3] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την Κοινωνική Ισότητα και τον Ουμανισμό. ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 1012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου