Οι Εβραίοι γονείς του μετακινήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, όταν εκείνος ήταν τεσσάρων χρονών. Μετά από δύο χρόνια άρχισε τη «λαμπρή» σταδιοδρομία του ως «κυνηγός πελατών» οίκων ανοχής, για να εξελιχτεί επάξια, από τα δεκαέξι του, σε σπουδαίο «μαστροπό», ενώ στα είκοσι τέσσερά του δραπέτευσε στην Αθήνα, αφού στη διάρκεια ληστείας είχε σκοτώσει ένα ναυτικό στην αποβάθρα.
Στην ελληνική πρωτεύουσα δεν άφησε καμιά διάταξη του ποινικού κώδικα που να μην την παραβιάσει, παράλληλα όμως δημιούργησε σχέσεις με τον Ελληνοεβραίο Μπενύ Σελόν (ή Ελ. Βενιζέλο). Στη συνέχεια μεταπήδησε στο επικερδέστατο επάγγελμα του εμπόρου όπλων, αρχικά ως αντιπρόσωπος του οίκου Μαξίμ Μόρντενφελτ.
Δαπάνησε δεκάδες χιλιάδες δολάρια, για να… λευκάνει το ποινικό του μητρώο, αλλά το παρελθόν του αποκαλύφθηκε σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, όταν ο γιος του Χαΐμ Ζαχάρ προσέφυγε στα αγγλικά δικαστήρια διεκδικώντας μέρος της – ανερχόμενης σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια – πατρικής περιουσίας.
Ο Ζαχάροφ είχε ήδη αποκτήσει τα δύο τρίτα των μετοχών της Νόρντενφελτ το 1897, όταν η – ιδιοκτησίας Ρότσιλντ – πολεμική βιομηχανία Βίκερς εξαγόρασε την αγγλική «Εταιρεία Ναυπήγησης Πολεμικών Σκαφών και Πολεμικού Υλικού» και τη Μαξίμ Νόρντενφελτ. Οι Ρότσιλντς τον διόρισαν στο διοικητικό συμβούλιο της Βίκερς, προϊόντα της οποίας υποχρεώνονταν να προμηθευτούν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που είχαν δανειστεί χρήματα από τις τράπεζές τους.
Η πρώτη παγκόσμια αλληλοσφαγή πλησίαζε και, όπως αποφάνθηκε ο ιστορικός και οικονομολόγος Βέρνερ Σόμπαρτ, «Οι πόλεμοι είναι η καλύτερη σοδειά για τους Εβραίους».
Γνωρίζοντας την προσέγγισή της, αφού ήταν δικό τους δημιούργημα, οι Εβραίοι άρχισαν να συρρέουν, κυρίως από τα Βαλκάνια, στη Μεγάλη Βρετανία (περισσότεροι από μισό εκατομμύριο σε ένα χρόνο) και στις Ηνωμένες Πολιτείες (ένα εκατομμύριο).
Σε λίγο κατείχαν καίριες θέσεις στο Φόρεϊν Όφις, που απέκτησε το παρατσούκλι «Εβροφόρεϊν Όφις» και στα υπουργεία Οικονομικών και Δικαιοσύνης άλλων χωρών (ο Άιζαακς στην Αγγλία, ο Λουτσάτι στην Ιταλία, ο Ντέρνμπεργκ στη Γερμανία, ο Κλοτς στη Γαλλία), αλλά και στα έμμισθα προξενεία.
Για να ακολουθήσουν οικονομικά σκάνδαλα, με σημαντικότερο της Εταιρείας Μαρκόνι στην Αγγλία (ιδιοκτησίας του Χέρμπερτ Σάμουελ – στην οικογένειά του ανήκε η Shell – και του Τσαρλς Άιζαακς), που δώρισε 100.000 μετοχές της στον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ και στον υπουργό Οικονομικών Ρούφους Άιζαακς. Ο Τύπος έβαλε τις φωνές, αλλά χωρίς αποτέλεσμα: Ο Λόιντ Τζορτζ διατήρησε το αξίωμά του και ο Ρότσιλντ υποχρέωσε τον αρχηγό του Συντηρητικού Κόμματος λόρδο Άσκουιθ να αναθέσει το υπουργείο Δικαιοσύνης (!) στον Ρούφους Άιζαακς και να του απονείμει και τον τίτλο του βαρόνου (!)
Ανενδοίαστος ο Ζαχάροφ, αφού δωροδόκησε τον Λόιντ Τζόρτζ, ανέθεσε στην πρώην σύζυγό του να ξελογιάσει τον πολιτικό, ώστε να «κρατάει» στο χέρι – και να μπορεί να εκβιάζει ακόμα περισσότερο – τον πρωθυπουργό της Αγγλίας. Πριν παραδώσει την ψυχή του στο διάβολο εκείνο το ανθρωπόμορφο κτήνος, φρόντισε να βγάλει από τη μέση τον ομόφυλό του Α. Ναντέλ, το μόνο που γνώριζε – επειδή είχε διατελέσει στέλεχος της Γαλλικής Ασφαλείας – το εγκληματικό παρελθόν του Ζαχάροφ και τον εκβίαζε επί μία δεκαετία, καθώς διέθετε γραπτές αποδείξεις. Ο Ναντέλ βρέθηκε νεκρός στη σουίτα του στη Ριβιέρα, ενώ σε συρτάρι του γραφείου του υπήρχαν ένα εκατομμύριο γαλλικά φράγκα – προφανώς η τελευταία «δόση» που του είχε καταβάλει ο Ζαχάροφ…
ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΑΕΡΙΟ
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος χάρισε τεράστιες περιουσίες όχι μόνο στον Ζαχάροφ, αλλά και σε άλλους Εβραίους μεγαλεμπόρους όπλων. Και όταν ο χημικός Χαΐμ Βάιζμαν ανακάλυψε, στο εργαστήριό του στην Αγγλία, ένα θανατηφόρο αέριο, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά των Γερμανών, αξίωσε από τη βρετανική κυβέρνηση, για να της δώσει τη «φόρμουλα», να δεσμευτεί με δημόσια δήλωση ότι η Παλαιστίνη θα γίνει εβραϊκό κράτος.
Έτσι, στις 2-11-1917, ο υπουργός Εξωτερικών Μπάλφουρ σε επιστολή του προς τον Ρότσιλντ περιέλαβε τη γνωστή δεσμευτική δήλωσή του, μολονότι είχε ήδη υποσχεθεί στον Τ. Ε. Λόρενς («Λόρενς της Αραβίας») πως, σαν αντίδωρο για την εξέγερση των Αράβων κατά των – συμμάχων της Γερμανίας – Τούρκων, οι Εβραίοι θα έμεναν μακριά από την Παλαιστίνη, ο Λόρενς ένιωσε βαθύτατη αηδία για την προδοσία εις βάρος των Αράβων και αποσύρθηκε από τη δημοσία ζωή.
Ο θάνατός του θεωρήθηκε τροχαίο ατύχημα, αλλά σύμφωνα με στοιχεία του Ντέσμοντ Στιούαρτ και αρκετών άλλων Άγγλων συγγραφέων επρόκειτο για ψυχρή δολοφονία, αφού ζωντανός θα αποτελούσε σημαντικό εμπόδιο για την πραγματοποίηση των σιωνιστικών σχεδίων για την Παλαιστίνη. Όσο για τον πρώην αντισιωνιστή Ουίνστον Τσόρτσιλ, η μεταμόρφωσή του σε κορυφαίο υποστηρικτή του σιωνισμού οφειλόταν σε δύο αιτίες: Η μία ήταν ένα εξαιρετικά περίεργο ατύχημά του έξω από το Μέγαρο του Μπέρναρντ Μπαρούχ στη Νέα Υόρκη – που τον έστειλε για αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο και η δεύτερη ένα μεγάλου ύψους ενυπόθηκο δάνειο για το κτήμα του στο Τσάρτγουελ, με τη συμβολαιογραφική πράξη της υποθήκης σε εβραϊκά χέρια…
ΤΣΑΡΟΣ ΚΑΙ ΟΥΙΛΣΟΝ…
Θα πρέπει επίσης να προστεθούν τα ακόλουθα:
Όταν ο τσάρος Νικόλαος Β’ προσπάθησε να περιορίσει την άγρια εκμετάλλευση των Ρώσων μουζίκων από τους Εβραίους, οι ομόφυλοί τους τραπεζίτες των ΗΠΑ αξίωσαν από τον πρόεδρο Ταφτ να… κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Εκείνος αρνήθηκε και αυτοί διέσπασαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και ανέδειξαν πρόεδρο ένα δικό τους άνθρωπο: τον Γούντροου Ουίλσον.
Είναι άξιο σχολιασμού το ότι ακόμα και η Ελβετία – η αναμφισβήτητα δημοκρατικότερη ευρωπαϊκή χώρα – υποχρεώθηκε από τα πράγματα να αρνηθεί ισότητα δικαιωμάτων στις λίγες εκατοντάδες εβραϊκών οικογενειών που ζούσαν εκεί (βλέπε Josef Kastein, ό.π.). Είναι ευκολονόητο τι προβλήματα είχαν δημιουργήσει…
Ενώ ο δέκατος ένατος αιώνας έπνεε τα λοίσθια, στη Βασιλεία της Ελβετίας δρομολογείται, το 1897, η νέα εξόρμηση του παγκόσμιου σιωνιστικού κινήματος. Ο στόχος διπλός: Να δημιουργηθεί εβραϊκό κράτος – φυσικά, σε εδάφη αφαιρούμενα από άλλο λαό ή λαούς, αφού δεν υπήρχαν χώροι αδέσμευτοι και ακατοίκητοι για να φιλοξενήσουν την (κατά τον αυτοχαρακτηρισμό της) «περιούσια φυλή» του Ιεχωβά ή Γιαχβέ ή Αδωνάι.
Και να εξασφαλιστεί η διαπλανητική κυριαρχία, με όπλα το (τεράστιο σε όγκο και ανενδοίαστο σε μεθόδους επικράτησης) εβραϊκό κεφάλαιο.
Το νεοσιωνιστικό κίνημα, μετά από αιώνες απίστευτα πολύπλευρης δραστηριότητας στα οικονομικά παρασκήνια πολυάριθμων χωρών, αποκτούσε τώρα ενιαία και συντονισμένη ηγεσία και προγραμματισμό.
Εμπνευστής και ηγέτης της εξόρμησης ο Αυστριακο-εβραίος Τεοντόρ (Θεόδωρος) Χερτσλ, νομικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας, με πληθωρικό δυναμισμό, οργιώδη φαντασία και αδίστακτο αριβισμό, πρόθυμος να συμμαχήσει και με τον Βεελζεβούλ χωρίς φόβους, και αναστολές: ήταν βέβαιος πως τελικά θα τον καθιστούσε όργανο και υποχείριό του…
ΤΟ «ΙΟΥΔΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ»
Στο μαχητικότατο πόνημά του Το Ιουδαϊκό Κράτος διατυμπάνιζε πως μοναδική λύση του μακραίωνου προβλήματος της φυλής του αποτελούσε η δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Κατά τον Χερτσλ οι Εβραίοι γίνονται ένα τρομερό επαναστατικό προλεταριάτο, όταν συμβαίνει να «βουλιάζουν», ενώ κάθε φορά που βρίσκονται σε ανοδική πορεία μεγαλώνει εντυπωσιακά η οικονομική ισχύ τους.
Ο ίδιος είχε δεχτεί… «εντολή του Θεού του Ισραήλ» να αφιερώσει όλες του τις δυνάμεις, για να οδηγήσει τον… «περιούσιο λαό» αρχικά σε κράτος στην Παλαιστίνη και αργότερα στη διαπλανητική κυριαρχία. Λίγο μετά το Α’ Σιωνιστικό Συνέδριο θα εκδώσει την εφημερίδα Die Welt (Ο Κόσμος), θα συστήσει με κεφάλαια των Ρότσιλντς την Εβραϊκή Αποικιακή Τράπεζα (!) (θα μετονομαστεί αργότερα σε Εθνική Τράπεζα του Ισραήλ) και θα κατευθύνει τα χρήματα του Σιωνιστικού Ιδρύματος Κεφαλαίου στην αγορά αγροτικών εκτάσεων στην Παλαιστίνη (ενώ σήμερα αγοράζουν κτήματα στην Κρήτη και στην Κύπρο, όπως με χρηματοδότηση της Άγκυρας οι τουρκόσποροι μουσουλμάνοι της Θράκης μας αυξάνουν καθημερινά τις ιδιόκτητες εκτάσεις τους…).
Για να πετύχει στις επιδιώξεις του θα στηριχτεί τόσο στο πανίσχυρο στη Γηραιά Ήπειρος και στις Ηνωμένες Πολιτείες – κυρίως τραπεζικό, αλλά και βιομηχανικό – κεφάλαιο των μεγιστάνων του πλούτου ομοφύλων του (Ρότσιλντ, Βάρμπουργκ, Σιφ, Κουν και Λεμπ, Γκόλντσμιθ, Σασούν, Μόργκαν κ.ά.), όσο και στις πολυποίκιλες πολιτικές (διαπλεκόμενες με τον πλούτο) διασυνδέσεις του εβραϊσμού.
Είχε προηγηθεί (1860) η ίδρυση, από τον Ρωσοεβραίο ραβίνο Χιρς Κάλισερ, της Παγκόσμιας Ισραηλιτικής Ένωσης (Π.Ι.Ε.), ενός είδους προδρόμου της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης (Π.Σ.Ο.) του Χερτσλ, με κορυφαία στελέχη τους Ζιλ Καρβάλιο, Ιζιντόρ Κοέν, Τσαρλς Νέτερ, Αριστίντ Αστρίκ, Ευγενίου Μανιέλ και πρώτο πρόεδρο του Νταβίντ Κόνινγκσβαρερ, που τον διαδέχτηκε αργότερα επί δεκαέξι χρόνια ο – σκοτεινός ως φυσιογνωμία και διαβόητος για τη δράση του – Αντόλφ Ιζαάκ Κρεμιέ.
Με κυνισμό και θρασύτητα η ιδρυτική διακήρυξη της Π.Ι.Ε. εξαγγέλλει ότι επιδίωξή της είναι η εγκαθίδρυση του ιουδαϊσμού ως μοναδικής παγκόσμιας θρησκείας (!) και ο σχηματισμός διεθνούς ισραηλιτικής κυβέρνησης (!)
Κατά το πρώτο συνέδριό της (Βερολίνο, 1878) καταφάνηκαν οι στενότατοι δεσμοί της με τη μασονία, αφού κοινός παρονομαστής γεννήτρα (σιωνισμού) και εξώγαμου τέκνου (τεκτονισμού) ήταν ο Κρεμιέ.
Θα συνεχίσουμε.
Από το βιβλίο «20ός αιώνας: Τα φοβερά παρασκήνια»
Γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΜΠΑΡΜΠΗΣ
(Ιστορικός Συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου